بررسی ۹۲ بیمار مبتلا به کانسر مری در بیمارستانهای حضرت رسول اکرم (ص) و شهید دکتر رهنمون طی سالهای ۱۳۷۲- ۱۳۶۸

هدف از این تحقیق بررسی جنبه های مختلف کانسر مری در بیماران ایرانی بوده است. این مطالعه بصورت گذشته نگر بر روی پرونده های 92 بیمار که در طی 4 سال (72-1368) در بیمارستان رسول اکرم(ص) و 2 سال (72-1370) در بیمارستان شهید دکتر رهنمون بستری شده بودند صورت گرفته است. 57 درصد بیماران مرد و 43 درصد زن بودند. بالاترین میزان ابتلا در هر دو جنس گروه سنی 69-50 سال(62درصد) بود. شایعترین علامت بیماری دیسفاژی(96 درصد)بوده و علائم دیگری که بیماران از آن شاکی بودند عبارت است از: اودینوفاژی(69 درص)، درد پشت جناغ سینه( 69درصد) ، رگورژیتاسیون ( 53 درصد )، تهوع و استفراغ (47درصد)، سرفه (17 درصد) و هماتمز( 8 درصد). شایع ترین یافته بالینی در این مطالعه در نزد بیماران کاشکسی(62 درصد) بود و سایر یافته ها عبارت بودند ازلنفادنوپاتی(6/16 درصد) ، خشونت صدا(9درصد) و هپاتومگالی (6/7 درصد). شایعترین محل آناتومیک تومور ثلث تحتانی و کاردیا(69درصد)بوده و 9/85 درصد از کل تومورهای باپاتولوژی بودند. 21 درصد تومورها در مرحله /، 15 درصد در مرحله //، 49 (scc) مشخص از نوع کارسینوم سلول سنگفرشی قرار داشتند. v/ درصد در مرحله /// و 15 درصد در مرحله در بررسیهای آزمایشگاهی که به عمل آمد در 32 درصد موارد آنمی یافته بارزی بود. آلکالن فسفستاز در 11 درصد و  در 7 درصد از بیماران افزایش یافته بود . میزان مورتالیتی عمل در این مطالعه ( ast, alt) ترانس آمینازهای کبدی حدود 7 درصد بود. با توجه حاصل از این بررسی می تومان به این نتیجه جالب و دلگرم کننده دست یافت که درصد قابل توجهی از کانسرهای مری(37 درصد) در مراحل اولیه شناسایی و درمان شده است. از این رو با افزایش امکانات تشخیصی و بکار گیری امکانات جدید امید است بتوان اکثریت بیماران را در همان شمراحل ابتدایی بیماری شناسایی و تحت درمان قرار داد.